ابزارک‌های پوشیدنی (به تن کردنی) به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از روندهای مهم بعدی هستند.
چه خوش‌مان بیاید چه نه، آنها محیط‌های کاری ما را نشانه رفته‌اند. سوال اینجاست در آینده نه‌چندان دور که دستاوردهای این فناوری در محیط‌های کاری جای خود را پیدا کرده‌اند آیا ما فکری برای قوانین و ضوابط مورد نیاز آنها کرده‌ایم؟
به گزارش شبکه خبری دولت الکترونیک، اگرچه بسیاری از صنایع، سیاست‌هایی برای خودابزاری (BYOD) در محیط‌های کاری خود تدوین کرده‌اند تا استفاده از ابزارهایی از قبیل تلفن‌های همراه هوشمند، تبلت‌ها و نوت‌بوک‌های کارمندان خود را پوشش دهند اما به زودی باید برای ابزارک‌های جدیدی مانند عینک گوگل هم تدبیری اندیشید و برای استفاده آن در محیط‌های کاری ساز و کاری مهیا کرد. شاید در آینده نه‌چندان دور BYOD جای خود را به BYOG ( Bring Your Own Google Glass) بدهد.
ابزارک‌هایی مانند عینک گوگل که درون خود دوربین تصویربرداری، میکروفن و صفحه‌نمایش کوچکی به همراه دارند، امکان بالقوه ایجاد شرایط پیش‌بینی‌نشده سختی را در محل‌های کار دارند.
مثلا کارمندی که در یک جلسه کاری شرکت کرده است آیا اجازه اینکه عینک گوگل را به چشم زده باشد و همچنین امکان ضبط هر آنچه رخ می‌دهد را دارد؟ حین یک گفت‌وگوی دوستانه در کنار آبسردکن چطور ؟
نکته دیگر مشکلاتی است که احتمالا صفحه‌نمایش این عینک می‌تواند ایجاد کند. اگرچه این نمایشگر از لحاظ عملکردی که به عنوان محلی برای هشدارهای سریع دارد بسیار مفید است اما از سوی دیگر می‌تواند باعث حواس‌پرتی کاربر و از بین رفتن تمرکز هنگام کار شود.
البته صنعت عینک‌های تکنولوژیکی هنوز مراحل اولیه حیات خود را سپری می‌کنند و در آینده آنها می‌توانند به مراتب قوی‌تر شوند. حال اینکه این پیشرفته‌تر شدن کمکی به چالش‌های فعلی استفاده از آن در حوزه خودابزاری می‌کند یا اینکه سوالات بیشتری را در به‌کارگیری آنها در محیط‌های کار به همراه خواهد آورد، هنوز مشخص نیست.
به عنوان نمونه روزی که این عینک‌ها با کمک الگوریتم‌های تشخیص چهره موفق به شناسایی هویت اشخاص شوند هم باید به قدرت آنها بالید و هم نگران بود که با در معرض عموم قرار دادن این جزئیات شخصی حریم خصوصی افراد به راحتی نقض می‌شود
